گدای کوی تو برگشته از یک راه طولانی            و آورده‌ست با خود کوله‌باری از پریشانی

بیابان در بیابان گم شده در وادی ظلمت            گرفـتار هوای نَفْـس در طـوفان حیرانی

بگیر از لطف دستش را که تنها و زمین‌گیر است            نمـانـده در بـسـاط او بجـز آهِ پـشـیـمانی

به تو امیدوارست و بُریده از همه عـالم            یقین دارم که از درگاه خود او را نمی‌رانی

گرفته دامن عفو تو را این خسته از عصیان            نشـسـته زیر چـتر إلـتجا با چـشمِ بارانی

تمام خواهش او یک نگاهِ مهربانِ توست            نه تاج خسروانی خواست نه تخت سلیمانی

ببین در صفحۀ پیشانی‌اش حال دل او را            که هم ناگفته می‌دانی و هم ننوشته می‌خوانی

مگر او را به (اُدعونی) نخواندی سوی خود یا رب؟            کنون آغوش بگشا بنده‌ات آمد به مهمانی